Clase y ceremonia de iniciación - Acepten el canto de Hare Kṛṣṇa y sean felices

Clase de Su Divina Gracia
A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda
Clase y ceremonia de iniciación
Acepten el canto de Hare Kṛṣṇa y sean felices
Seattle, 20 octubre 1968
[Original en inglés

Prabhupāda: (dirige el kīrtana) (prema-dhvani) Muchas gracias. (los devotos ofrecen reverencias) (cortado)

Canta) Govindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi. (repite tres veces y los devotos responden).

El movimiento para la conciencia de Kṛṣṇa está hecho para aproximarse a la Suprema Personalidad de Dios, Kṛṣṇa. Esto es conciencia de Kṛṣṇa. Directamente. Este es un regalo especial del Señor Caitanya, porque en esta era hay tantas anomalías, tantos defectos en la vida de los seres humanos que gradualmente ellos están abandonando la idea de conciencia de Kṛṣṇa, o conciencia de Dios. No es que gradualmente la están abandonando, ellos ya la han abandonado.

El Vedānta-sūtra por la tanto dice, athāto brahma jijñāsā. No es que hemos introducido un tipo diferente de sistema religioso. Esta es una gran necesidad de esta época. Decimos que ya sea que usted siga una Escritura, la Biblia, o siga el Corán, o que siga los Vedas, la meta es Dios. Pero en la época actual, debido a la influencia de esta era de Kali... Kali-yuga significa la era de riña y desacuerdo. Así que en esta era la gente está perturbada en tantas formas.

Su primera descualificación es que no viven mucho tiempo. La duración media de la vida en India es de treinta y cinco años, y yo no sé cuál es exactamente la duración de vida aquí, pero en India hay superpoblación. Ellos no tienen esa inteligencia, o no se preocupan de ir fuera de India a colonizar. Todo el mundo va allí a explotar, pero ellos nunca piensan en explotar otros lugares. Ésa es su cultura...

No tratan de invadir la propiedad de otros. De una forma u otra, la posición de la India es muy precaria, porque han dejado de lado su propia cultura y están tratando de imitar la cultura occidental, pero no pueden debido a tantas circunstancias, y por lo tanto están ahí entre la espada y la pared. Ya lo ven.

Así es la era de Kali. No solamente en la India, también en otros países existen dificultades de otro tipo. Pero hay problemas, ya sea en la India, o en América, o en China. En todas partes, están tratando de hacer tantos planes para obtener la paz mundial. También en su país, en América, ni siquiera hay seguridad para grandes hombres como los Kennedy, ¿se dan cuenta?

Cualquiera puede ser asesinado en cualquier momento, y nadie puede hacer nada. Así que este es otro tipo de problema. En los países comunistas están gobernando a los ciudadanos por la fuerza. Tantos rusos y tantos chinos están huyendo de sus países. A ellos no les gusta esta idea del comunismo.

Así que hay muchos problemas debido a esta era. Debido a la era de Kali, hay muchos problemas. Y, ¿cuál es el problema? Uno de los problemas es que en esta era la gente tiene una vida muy corta, su duración de vida es muy corta. No sabemos cuándo vamos a morir. En cualquier momento. Se dice que durante el reinado del señor Rāmacandra, un brāhmaṇa...

(Al lado) ¿Esto no está funcionando?

...un brāhmaṇa fue a presencia del rey, y le dijo: “Mi querido rey, mi hijo acaba de morir. Así que por favor explíqueme cómo es posible que, en la presencia del padre, un hijo pueda morir”. Fíjense hasta qué punto llegaba la responsabilidad del rey. Un anciano padre vino a quejarse al rey: “¿Cuál es la razón de que, en la presencia del padre, un hijo muera? Por favor, explíqueme esto”.

Así que fíjense hasta qué punto llegaba la responsabilidad del gobierno. El gobierno es responsable si el hijo muere antes que el padre. Naturalmente el padre es mayor que el hijo, así que él tiene que morir primero. Así de responsable era el gobierno en esa época. Ahora, en el mundo civilizado, cualquiera puede ser asesinado por otros, pero nadie se preocupa por ello.

Así que la duración de la vida es muy incierta en esta era. Podemos morir en cualquier momento. Pero esta vida, esta forma humana de vida, está destinada a obtener una meta sublime. ¿Cuál? Encontrar una solución permanente a la condición miserable de nuestra vida. Mientras tengamos esta forma material, tendremos que cambiar de un cuerpo a otro, un cuerpo tras otro. Janma-mṛtyu-jarā-vyādhi [Bg. 13.9]. Repetido nacimiento, repetida muerte. El alma es inmortal, eterna, pero está cambiando, tal como ustedes se cambian de vestido. Nadie considera este problema, pero es un problema. La vida humana está hecha para encontrar una solución a este problema, pero ni tienen ningún conocimiento, ni tienen ningún interés en resolver estos problemas.

Si tuviéramos una larga duración de vida, entonces hay más oportunidades de que podamos encontrar a alguien, que puedan encontrar alguna asociación con la cual obtener una solución para su vida. Pero eso también es imposible ahora porque la duración de nuestra vida es muy corta. Prāyeṇa alpāyuṣaḥ sabhya kalāv asmin yuge janāḥ mandāḥ [SB 1.1.10]. Y ni siquiera esta duración de vida que tenemos tan corta la estamos aprovechado adecuadamente. Estamos utilizando esta vida simplemente como los animales, sencillamente comiendo, durmiendo, apareándonos y defendiéndonos. Eso es todo.

En esta era, si alguien puede comer suntuosamente, él piensa: “Oh, he cumplido con mi deber diario”. Si alguien puede mantener una esposa y dos o tres niños, se le considerará un hombre muy importante. ¿Se dan cuenta? Él está manteniendo una familia. Porque la mayor parte de ellos, no tienen familia, no tienen ninguna responsabilidad. Estos son los síntomas de esta era.

Así que, aunque tenemos una vida muy corta, no somos muy serios. Mandāḥ, muy lentos. Como aquí, estamos predicando el movimiento para la conciencia de Kṛṣṇa. Pero nadie se toma muy en serio el tratar de entender o aprender qué es este movimiento. Y si alguien tiene algún interés, querrán ser engañados. Quieren algo barato para obtener la autorrealización. Quieren algo de dinero, y su idea es pagar a alguien para que les diga: “Yo te voy a dar un mantra y meditando quince minutos al día, dentro de seis meses te volverás Dios”. Eso es lo que quieren.

Mandāḥ manda-matayo. Manda-matayo significa necios. Ellos no se preguntan si, “¿la solución a los problemas de la vida puede comprarse simplemente pagando treinta y cinco dólares?”. Se han vuelto tan necios. Porque si les decimos que, para encontrar la solución a los problemas de su vida, tienen que seguir estos principios regulativos, entonces piensan: “Oh, no, esto es muy difícil. Prefiero pagar treinta y cinco dólares y resolverlos de este modo”. ¿Se dan cuenta?

Quieren ser engañados. Por eso reciben el nombre de manda-matayo. Y los engañadores vienen y les engañan. Mandāḥ sumanda-matayo manda-bhāgyā [SB 1.1.10]. Manda-bhāgyā significa que, además, son muy desafortunados. Incluso cuando Dios mismo viene y hace Su propia campaña dice: “Por favor, ven a Mí”. Ellos no Le hacen ni el menor caso. ¿Se dan cuenta? Por eso son desafortunados. Si alguien viene y le ofrece un millón de dólares, y usted dice: “No, no, a mí no me gusta eso”. ¿No es desafortunado? Así que Caitanya Mahāprabhu dice que:

harer nāma harer nāma harer nāma eva kevalam
kalau nāsty eva nāsty eva nāsty eva gatir anyathā

“Para alcanzar la autorrealización, simplemente canta Hare Kṛṣṇa y observa el resultado”. No. Ellos no lo aceptan. Por eso son desafortunados. Estamos promulgando lo mejor, el proceso más fácil, pero no lo aceptan, quieren ser engañados... ¿Lo ven? Mandāḥ sumanda-matayo manda-bhāgyā hy upadrutāḥ [SB 1.1.10]. Y están agobiados por tantas cosas, este impuesto, y el otro, y el otro, tantas cosas. Ésa es su situación.

Una vida corta, muy lentos en su entendimiento, e incluso si quieren entender algo, quieren ser engañados, son desafortunados, y siempre están perturbados. Ésta es la situación de esta época. No importa si usted ha nacido en Estados Unidos, o en la India, esto es algo general.

Así que hay una gran necesidad de este movimiento, y por eso estamos tratando de difundir este movimiento de conciencia de Kṛṣṇa, y es algo práctico, muy fácil, y justamente lo idóneo para esta época. No importa cuán cualificado usted sea. Eso no importa. No importa cual haya sido su vida anterior, simplemente venga aquí, cante Hare Kṛṣṇa con su lengua -Dios te ha dado una lengua- y saboree Kṛṣṇa prasāda, nuestras fiestas de amor, y así haga de su vida un éxito. Éste es un proceso muy fácil. Así pues, éste es nuestro programa. Así que inviten a todos a unirse a este movimiento, y también ustedes se beneficiarán. Y esto es algo que pueden ver de una forma práctica. Esto es pratyakṣāvagamaṁ dharmyam [Bg. 9.2].

En el Bhagavad-gītā se dice que este proceso de autorrealización es algo que puede percibirse directamente. Se puede percibir directamente. Pratyakṣāvagamaṁ dharmyam. Es como cuando usted come, puede entender que estás comiendo, se da cuenta de que su hambre está siendo satisfecha, de que está obteniendo fuerza. No tiene que ir a buscar ningún certificado. Puede entenderlo por usted mismo de que es algo tan bueno. Pratyakṣāvagamam.

Pratyaksa significa directamente, avagamam. Así es que entiende directamente. Si se dedica a la meditación, a esa así llamada meditación, no sabe hasta qué punto está haciendo progreso. ¿Se dan cuenta? Están en el olvido. No son conscientes. Pero aquí, si cantan Hare Kṛṣṇa, directamente se darán cuenta, directamente experimentarán ese sentimiento. Yo tengo tantos estudiantes, recibo tantas cartas donde me explican como ellos están experimentando esto directamente. Esto es algo tan bueno.

Pratyakṣāvagamaṁ dharmyaṁ su-sukhaṁ kartum avyayam [Bg. 9.2]. Y es algo muy agradable de llevar a cabo. Cantar, danzar y comer. ¿Qué más quieren? (risas) Simplemente cantar, danzar, y comer unas buenas bolas dulces, y kachoris. Así que su-sukham y kartum avyayam. Mientras están llevando a cabo estas actividades, mientras practican este proceso, es algo tan placentero, y avyayam. Avyayam significa que cualquier cosa que hagan, incluso si llevan a cabo un uno por ciento de este proceso, ésa es su ganancia permanente.

Una ganancia permanente. Si aceptan el dos por ciento, o el tres por ciento, o el cuatro por ciento... Pero eso sí, no esperen a la siguiente vida. Acaben en esta misma vida. Alcancen el cien por cien. No es algo muy fácil de llevar a cabo; por lo tanto, traten de terminar en esta vida. No se queden esperando que: “En esta vida alcanzaré un cierto nivel de autorrealización, y la siguiente vida ya veremos”.

Y, ¿cuál es la prueba de nuestra comprensión, la prueba de que uno ha alcanzado el más elevado nivel? La prueba será cuanto uno ha aprendido a amar a Dios, Kṛṣṇa, eso es todo. Ustedes tienen su capacidad de amar, están amando a alguien, pero si dividen su amor, que “yo amaré a mi país, mi sociedad, y mi novia y esto, y lo otro, y también trataré de amar a Kṛṣṇa”. No. Eso también está bien. Pero si dan la preferencia a Kṛṣṇa, simplemente por amar a Kṛṣṇa, sentirán amor por todas las otras cosas, y su vida será perfecta. Las otras relaciones amorosas no es que vayan a disminuir.

Es como, por ejemplo, una persona que es consciente de Kṛṣṇa, él siente amor no sólo por su familia y su sociedad; él ama incluso a los animales, él siente amor incluso por una hormiga. Su amor está tan expandido. Esto es algo tan bueno. ¿Hasta qué punto pueden amar?

Tan pronto como hay un malentendido, el amor se desvanece. Pero el amor por Kṛṣṇa es tan estable, que nunca se va a desvanecer, y se expandirá universalmente. Esto es algo tan bueno. Y esa capacidad de amar está ahí en ustedes. Simplemente la han mal-dirigido hacia otras tantas cosas.

Simplemente vuelvan a canalizarla hacia Kṛṣṇa, y cuando amen perfectamente a Kṛṣṇa, se darán cuenta que están amando a su país, a su sociedad, a sus amigos, incluso más de lo que los amaban antes, esto es algo tan bueno.

Así que acepten este movimiento para la conciencia de Kṛṣṇa y sean felices en esta vida y en la siguiente. Si pueden desarrollar plenamente su amor por Kṛṣṇa en esta vida, entonces habrán alcanzado el cien por ciento. De otro modo, cualquier porcentaje que hayan alcanzado en esta vida, eso permanecerá con ustedes. No va a desaparecer. Esto se asegura en el Bhagavad-gītā, que śucīnāṁ śrīmatāṁ gehe yoga bhraṣṭo sañjāyate [Bg. 6.41].

Alguien que no puede ejecutar este proceso de yoga completamente cien por ciento, en su siguiente nacimiento se le da una oportunidad de nacer en una familia rica, o de nacer en una familia muy pura. Hay dos alternativas. Así que ya sea que tomen su próximo nacimiento en una familia pura, o en una familia muy rica, al menos, su nacimiento como seres humanos está garantizado.

Pero si no aceptan este movimiento de conciencia de Kṛṣṇa, no saben cuál va a ser su próximo nacimiento. Hay 8.400.000 diferentes especies de vida, y pueden ser puestos en cualquiera de ellas. Si son puestos en el cuerpo de un árbol... Como, por ejemplo, han visto en San Francisco. Dicen que: “Este árbol ha estado aquí durante siete mil años”. Ellos están ahí de pie durante siete mil años. A veces los muchachos son castigados por los profesores en la escuela, que les dicen: “Ponte de pie encima del banco”.

Así que, de la misma manera, estos árboles también están siendo castigados por las leyes de la naturaleza: “Ponte de pie”. Así que es posible volverse un perro, o un gato, o incluso una rata. Hay tantas formas de vida diferentes. No se pierdan esta oportunidad que les brinda la forma de vida humana. Perfeccionen su amor por Kṛṣṇa y sean felices en esta vida y en la siguiente.

Así que esta iniciación... Muchos de nuestros estudiantes ya están iniciados, y unos más serán iniciados esta tarde. La iniciación significa el tercer paso en el proceso de unirse a este movimiento. El primer paso es śraddhā, un poquito de fe. Como nuestros estudiantes cuando van a la plaza del mercado, y cantan, y mucha gente contribuye con algo de dinero; algunos compran nuestro Back to Gohead. Éste es el comienzo de nuestra fe, él piensa: “Oh, aquí hay un movimiento muy bueno, voy a ayudar”. Ādau śraddhā.

Entonces, si se vuelve un poco más interesado, él viene aquí a la clase: “Está bien, vamos a ver qué es lo que esta gente está enseñando, esta conciencia de Kṛṣṇa”. Y vienen. Ésa es la segunda etapa. La primera etapa es una simpatía espontánea automática por este movimiento. La segunda etapa es unirse a la asociación y participar en nuestras actividades. Así como ustedes bondadosamente han venido aquí y me están escuchando. Del mismo modo, si alguien se vuelve más interesado, o su fe avanza más todavía, entonces él viene, y ésa es la segunda etapa.

Y la tercera etapa es... Ādau śraddhā tataḥ sādhu-saṅga atha bhajana-kriyā [Cc. Madhya 23.14-15]. La iniciación significa comenzar a actuar. Iniciación significa que uno está tratando de desarrollar su conciencia de Kṛṣṇa hasta la etapa perfecta. Iniciarse no significa que ya todo se ha acabado. La iniciación es la tercera etapa. Y la cuarta etapa será si uno es iniciado, si sigue las reglas y regulaciones, y canta un número fijo de rondas, entonces gradualmente todos sus malos hábitos se desvanecerán.

¿Cuáles son esos malos hábitos? Pedimos a nuestros estudiantes que se abstengan de la vida sexual ilícita, de la dieta no-vegetariana, de la intoxicación, y de participar en los juegos de azar. Estas cuatro cosas. Normalmente estas cuatro cosas son muy prominentes en la sociedad, especialmente en los países occidentales. Pero estos estudiantes que han aceptado iniciación, y que están cantando, de una forma muy fácil abandonan todas esas cosas, sin dificultad. Esto se llama anartha nivṛtti. Es la cuarta etapa.

La quinta etapa es cuando uno llega al punto de que se vuelve fijo. Como, por ejemplo, un estudiante, el señor Anderson, no le he visto pero simplemente por el hecho de asociarse con los otros devotos, él ha escrito que: “Yo deseo dedicar toda mi alma a esta conciencia de Kṛṣṇa”. Esto se llama niṣṭhā, firmemente establecido. Tato niṣṭhā tato ruci. Ruci significa que ellos obtienen un gusto. ¿Por qué estos muchachos están saliendo fuera a cantar? Ellos obtienen un gusto. Ellos han desarrollado un aprecio, un sabor. De otro modo, ellos no estarían perdiendo el tiempo. Ellos son educados, son personas maduras. Así pues, la cuestión es que ellos están saboreando algo. Ellos se vuelven fijos, firmemente establecidos en su conciencia de Kṛṣṇa, saborean un gusto superior, tathāsaktis. Y cuando ese sabor está ahí, entonces surge el apego. Uno no puede abandonarlo.

He recibido muchas cartas. Algunos estudiantes no pueden cooperar con sus hermanos espirituales y se van, pero ellos escriben: “Yo no puedo irme, no puedo irme”. Están atrapados. Umāpati me ha escrito esa carta diciendo que está en dificultades, no puede vivir, y tampoco puede irse. Está en Dallas. ¿Se dan cuenta?

Él no puede abandonar la asociación, aunque haya algún malentendido, y le resulta difícil vivir con sus hermanos espirituales. Pero es temporal. Esto recibe el nombre de asaktiḥ, apego. Tathāsaktis tato bhāva. A partir de ahí, gradualmente incrementa y alcanza éxtasis: siempre pensando en Kṛṣṇa. Y finalmente uno alcanza la etapa perfecta, que él ama a Kṛṣṇa cien por ciento. Éste es el proceso.

Así pues, esta iniciación significa la tercera etapa de la conciencia de Kṛṣṇa. Aquellos que están siendo iniciados, deben recordar que tienen que seguir las reglas y regulaciones. Así como, por ejemplo, si un hombre quiere ser curado de cierto tipo de enfermedad, tiene que seguir las regulaciones dadas por el médico, y de esa forma, eso le ayudará a recuperarse de la enfermedad muy rápidamente. Deben seguir estos cuatro principios regulativos, y cantar al menos dieciséis rondas diariamente, y gradualmente llegarán a estar firmemente establecidos en esta convicción, y obtendrán apego y felicidad transcendental, y entonces, automáticamente se despertará el amor por Kṛṣṇa...

Porque ya está ahí en el corazón de todos. El amor por Kṛṣṇa no es algo extraño que estamos tratando de imponer. No. Está ahí, en todas partes, en cada entidad viviente. De otro modo, ¿cómo estos muchachos y muchachas estadounidenses están aceptando si no estuviera ya ahí? Está ahí. Yo simplemente estoy ayudando. Es como, por ejemplo, las cerillas: el fuego está ahí, uno simplemente puede ayudar por el hecho de raspar una cerilla. Eso es todo. El fuego está ahí. No puede obtener fuego simplemente rozando dos palillos, a menos que, esos elementos químicos implacables estén ahí. Por eso, la conciencia de Kṛṣṇa está ahí en el corazón de todos; simplemente uno tiene que revivirla por medio de esta asociación consciente de Kṛṣṇa.

No es algo impráctico, ni difícil, ni desagradable. Todo es muy agradable. Así pues, nuestro pedido a todos ustedes es que acepten este magnífico regalo del Señor Caitanya, el movimiento de conciencia de Kṛṣṇa, acepten el canto de Hare Kṛṣṇa, y serán felices. Éste es nuestro programa.

Muchas gracias. (Los devotos ofrecen reverencias)

Prabhupāda: Dale a él. ¿Deseas preguntarme algo?

Joven: ¿Perdón?

Prabhupāda: ¿Deseas preguntarme algo?

Joven: No.

Prabhupāda: Eso está bien. Ahora haz igual a como yo hago. Si, así. Tres veces así. Una vez más, sí. Toca tu boca. Si. Toma un poco. Toma un poco de agua y lava tu mano. Si. Lánzalo. Eso es todo. Haz igual. (Los devotos cantan) Déjalo. Canta Hare Kṛṣṇa.

namaḥ apavitraḥ pavitro vā
sarvāvasthāṁ gato 'pi vā
yaḥ smaret puṇḍarīkākṣaṁ
sa bahyābhyantara-śuciḥ
śrī viṣṇu śrī viṣṇu śrī viṣṇu
[Garuḍa Purāṇa]

(Los devotos responden)

Hazlo otra vez. Así. Toma el agua y luego bébela. [Cortado] Nama apavitrah... (repite) Hazlo de nuevo.

(Prabhupāda canta mantras para el fuego de sacrificio, los devotos responden)

vande 'haṁ śrī-guroḥ śrī-yuta-pada-kamalaṁ śrī-gurūn vaiṣṇavāṁś ca
śrī-rūpaṁ sāgrajātaṁ saha-gaṇa-raghunāthānvitaṁ taṁ sa-jīvam
sādvaitaṁ sāvadhūtaṁ parijana-sahitaṁ kṛṣṇa-caitanya-devaṁ
śrī-rādhā-kṛṣṇa-pādān saha-gaṇa-lalitā-śrī-viśākhānvitāṁś ca

nama om viṣṇu-pādāya kṛṣṇa-preṣṭhāya
bhūtale śrīmate bhaktivedānta-svāmin iti nāmine

nama oṁ viṣṇu-pādāya kṛṣṇa-preṣṭhāya bhū-tale
śrīmate bhaktisiddhānta-sarasvatīti nāmine

śrī-vārṣabhānavī-devī-dayitāya kṛpābdhaye
kṛṣṇa-sambandha-vijṣāna-dāyine prabhave namaḥ

mādhuryojjvala-premāḍhya-śrī-rūpānuga-bhaktida-
śrī-gaura-karuṇā-śakti-vigrahāya namo 'stu te

namas te gaura-vāṇī-śrī-mūrtaye dīna-tāriṇe
rūpānuga-viruddhāpasiddhānta-dhvānta-hāriṇe

namo gaura-kiśorāya sākṣād-vairāgya-mūrtaye
vipralambha-rasāmbhodhe pādāmbujāya te namaḥ

namo bhaktivinodāya sac-cid-ānanda-nāmine
gaura-śakti-svarūpāya rūpānuga-varāya te

gaurāvirbhāva-bhūmes tvaṁ nirdeṣṭā saj-jana-priyaḥ
vaiṣṇava-sārvabhaumaḥ śrī-jagannāthāya te namaḥ

vāṣchā-kalpatarubhyaś ca kṛpā-sindhubhya eva ca
patitānāṁ pāvenebhyo vaiṣṇavebhyo namo namaḥ

namo mahā-vadānyāya kṛṣṇa-prema-pradāya te
kṛṣṇāya kṛṣṇa-caitanya-nāmne gaura-tviṣe namaḥ

paṣca-tattvātmakaṁ kṛṣṇaṁ bhakta-rūpa-svarūpakam
bhaktāvatāraṁ bhaktākhyaṁ namāmi bhakta-śaktikam

he kṛṣṇa karuṇā-sindho dīna-bandho jagat-pate
gopeśa gopikā-kānta rādhā-kānta namo 'stu te

jayatāṁ, suratau, paṅgor, mama, manda, mater, gate
mat, sarvasva, padām, bhojau, rādhā, madana, mohanau
[Sambandhādhideva Praṇāma]

dīvyad, vṛnda, araṇya, kalpa, drumādhaḥ
śrīmad, ratna, agāra, siṁha, asana-sthau
śrī śrī, rādhā, śrīla, govinda, devau
preṣṭhā, devī, sevya, mānau, smarāmi
[Abhidheyādhideva Praṇāma]

śrīman, rāsa, rasa, arambhī, vaṁśī, vaṭa, taṭa, sthitaḥ
karṣan, veṇu, svanair, gopīr, gopī, nāthaḥ, śriye, astu, naḥ
[Prayojanādhideva Praṇāma]

tapta-kāṣcana-gaurāṅgi rādhe vṛndāvaneśvari
vṛṣabhānu-sute devī praṇamāmi hari-priye

hare kṛṣṇa hare kṛṣṇa kṛṣṇa kṛṣṇa hare hare
hare rāma hare rāma rāma rāma hare hare

Muchas gracias. Ahora dame las cuentas. Cuentas. Alguien. (Prabhupāda canta en las cuentas, los devotos cantan japa) ¿Cuál es tu nombre?

Bill: Bill.

Prabhupāda: Tu nombre espiritual es Vilāsa-vigraha. Vilāsa-vigraha. V-i-l-a-s-v-i-g-r-a-h-a. Vilāsa-vigraha. Tú empiezas desde aquí, en las cuentas grandes: Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare/ Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare. Este dedo no debe tocar.

Similarmente, el próximo. De este modo llegas a este lado, de nuevo empiezas desde aquí hacia este lado. Tus hermanos espirituales te enseñarán. Y hay diez tipos de ofensas que debes evitar. Eso lo voy a explicar.

(al lado) ¿Recibiste el escrito, las diez clases de ofensas?

Devoto: Si. Lo tengo en la hoja.

Prabhupāda: Agáchate. (palabra por palabra con Vilāsa-vigraha repitiendo:)

nama oṁ viṣṇu-pādāya kṛṣṇa-preṣṭhāya bhū-tale
śrīmate bhaktivedānta svāmin iti nāmine

Canta Hare Kṛṣṇa y sé feliz. Muchas gracias. Hare Kṛṣṇa. (japa) ¿Tu nombre?

Rob: Rob.

Prabhupāda: Rob. Tu nombre espiritual es Revatīnandana. R-e-v-a-t-i, Revatī, nandana, n-a-n-d-a-n. Revatīnandana significa el hijo Revatī. Revatī fue una de las esposas de Vasudeva, madrastra de Kṛṣṇa. Y Balarāma fue su hijo. Revatīnandana significa Balarāma. Revatīnandana dāsa brahmacārī, tu nombre. Canta empezando desde aquí en adelante. Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare/ Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare. El próximo. De este modo tú llegas a este lado, de nuevo empieza desde aquí. Tus hermanos espirituales te enseñarán. Agáchate. Reverencias.

(Revatīnandana responde:)

nama oṁ viṣṇu-pādāya kṛṣṇa-preṣṭhāya bhū-tale
śrīmate bhaktivedānta svāmin iti nāmine

Ahora toma tus cuentas. Comienza. Canta.

(japa) (canta en las cuentas del devoto) ¿De qué está hecho esto? ¿Metal? ¿Por qué esto es tan pesado?

Joven: Es una semilla, Swamiji.

Prabhupāda: Oh, ¿es una semilla? ¿Qué clase de semilla?

Joven: No lo sé. Una gran semilla.

Prabhupāda: Es muy pesada. Como una bala. Bala Kṛṣṇa. (risas) (Japa)

Tu nombre espiritual es Śrīmatī dāsī. Śrīmatī. S-r-i-m-a-t-i. Śrīmatī dāsī. Śrīmatī significa Rādhārāṇī.

Śrīmatī: ¿Qué significa?

Prabhupāda: Śrīmatī significa Rādhārāṇī. Así que Rādhārāṇī dāsī significa que tú eres la sirvienta de Rādhārāṇī. No pienses que tú eres la sirvienta de este mundo. (Risas) Es muy afortunado convertirte en la sirvienta de Rādhārāṇī. Si. Śrīmatī dāsī, tu nombre. Así que empieza cantando desde aquí, Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare/ Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare. El próximo. De este modo llegas a este lado y luego empiezas. Dieciséis rondas al menos.

(Śrīmatī repite:)

nama oṁ viṣṇu-pādāya kṛṣṇa-preṣṭhāya bhū-tale
śrīmate bhaktivedānta svāmin iti nāmine

Muy bien. Toma. Sé feliz.

Śrīmatī: Hare Kṛṣṇa.

Prabhupāda: ¿Dónde está el papel, las diez clases de ofensas? ¿Dónde está el papel? Hay tres etapas en el canto.

(al lado) ¿Qué es eso?

Joven: Es un dibujo que ella hizo.

Prabhupāda: Oh, ¿tú dibujaste esto? Bien. Muy bien. Muchas gracias.

Jāhnavā: Con su bendición, ¿le daría esto a Sharon? ¿Le daría esto a Sharon con su bendición?

Joven: Śrīmatī dāsī.

Prabhupāda: Oh. Es una presentación. (risas)

Śrīmatī: Gracias.

Madhudviṣa: Śrīla Prabhupāda, ¿Debo leer las diez ofensas?

Prabhupāda: Sí.

Madhudviṣa: Las tenemos aquí.

Prabhupāda: Solo vean. Sigue leyendo. Sí, tú lee.

Madhudviṣa: “Diez ofensas a evitar al cantar el mahā-mantra. Número uno: Blasfemar a los devotos del Señor”.

Prabhupāda: Traten de entender. Ningún devoto del Señor debe ser blasfemado. No importa de cual país. Así como Jesucristo, él es un gran devoto. E incluso Muhammad, él también es un devoto. No es que nosotros somos devotos y ellos no son devotos. No piensen así. Cualquiera que está predicando las glorias de Dios, es un devoto. No debe ser blasfemado. Deben tener cuidado. ¿Siguiente?

Madhudviṣa: “Número dos: Considerar al Señor y los otros semidioses en el mismo nivel o asumir que hay muchos Dioses”.

Prabhupāda: Sí. Así como hay mucho insensato, ellos dicen que esos semidioses... Por supuesto, ustedes no tienen que ver con los semidioses. En la religión Védica hay cientos y miles de semidioses. Especialmente está sucediendo que incluso adoran a Kṛṣṇa o al Señor Śiva o a Kali, y se considera lo mismo.

Esto no tiene sentido. Ustedes no deben, comprendan, colocarlos en el mismo nivel con el Señor Supremo. Nadie es superior que el Señor. Nadie es igual que el Señor. Así que esta igualdad debe ser evitada. ¿Siguiente?

Madhudviṣa: “Número tres: Desobedecer las órdenes del maestro espiritual”.

Prabhupāda: Sí. La orden del maestro espiritual debe ser como tu vida y alma. Entonces todo estará claro. ¿Siguiente?

Madhudviṣa: “Número cuatro: Minimizar la autoridad de los Vedas”.

Prabhupāda: Sí. Nadie debe minimizar la escritura autorizada. Esto es ofensa también. ¿Siguiente?

Madhudviṣa: “Número cinco: Interpretar los santos nombres de Dios”.

Prabhupāda: Sí. Ahora estamos cantando Hare Kṛṣṇa, el otro día un joven dijo: “es simbólico”. No es simbólico. Kṛṣṇa... Estamos cantando “Kṛṣṇa,” llamando a Kṛṣṇa. Hare significa llamar a la energía de Kṛṣṇa, y estamos pidiendo que “Por favor ocúpame en Tu servicio”. Eso es Hare Kṛṣṇa. No hay otra interpretación.

Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare/ Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare. La única oración es, “¡Oh, energía del Señor!, ¡Oh Señor Kṛṣṇa!, Señor Rāma, por favor ocúpame en Tu servicio”. Eso es todo. No hay una segunda interpretación. ¿Siguiente?

Madhudviṣa: “Número seis: Cometer actividades pecaminosas excusándose en el canto”.

Prabhupāda: Sí. Ahora con esta iniciación, desde este día tu cuenta, tu vida pasada, todas tus actividades pecaminosas, están como se dice, canceladas. Cerradas. Han finalizado. Por cantar Hare Kṛṣṇa puedes terminar con las reacciones de tus actividades pasadas, eso no significa que tú las repetirás: “¡Oh! Cometeré actividades pecaminosas y cantaré. Será cancelado. La cuenta se anula”.

No. Así no. No hagan eso. Lo que se hizo ya se hizo, no más. Ahora debe haber vida pura. No vida sexual ilícita, no intoxicación, no juego de azar y no comer carne. Se terminó. No es que “¡Oh! Estoy cantando Hare Kṛṣṇa. Vayamos al hotel comamos carne”. No. Sería un gran pecado. No hagan eso. El canto de Hare Kṛṣṇa no fructificará si ustedes cometen ofensas. ¿Siguiente?

Madhudviṣa: “Número siete: Enseñar los nombres del Señor a los infieles”.

Prabhupāda: Sí. Infieles, aquellos que no tienen fe en que el Señor y Su nombre son absolutos. Así como aquí en el mundo material, el nombre y la persona son diferentes. Supongan que su nombre es Señor Jhon. Si cantan “John, John, John”, John puede estar lejos a unos miles de kilómetros. No habrá respuesta.

Pero el nombre, el sagrado nombre de Dios, Dios está presente en todas partes. Tal como la televisión. La televisión está siendo – digamos – lanzada en algún lugar. Si tienen el aparato, inmediatamente la imagen estará en su cuarto. Si es –materialmente- si esto es posible, ¿cuánta mayor posibilidad hay en el nombre espiritual de Kṛṣṇa? Inmediatamente tú cantas el nombre de Kṛṣṇa, significa que Kṛṣṇa está inmediatamente en tu lengua. ¿Entonces qué sigue?

Madhudviṣa: ¿Siete? “Instruir el sagrado nombre a los infieles”.

Prabhupāda: Alguien que no tiene fe en que el nombre del Señor y el Señor Mismo son iguales, no hay diferencia, no debe ser instruido acerca de las glorias del Señor. Él debe ser instruido para entender, pero si él no es capaz de entender, entonces no debe ser iniciado. Él puede requerir cierto tiempo para entender. Pero siempre debes recordar que nāma cintāmaṇiḥ kṛṣṇaś caitanya-rasa-vigrahaḥ [Cc. Madhya 17.133].

Kṛṣṇa y el nombre de Kṛṣṇa no son diferentes. Tan pronto cantas Hare Kṛṣṇa, significa que Kṛṣṇa está danzando en tu lengua. Debes ser cuidadoso en esa forma. Como si Kṛṣṇa... Así como ofreces respeto a tu maestro espiritual tan pronto él está presente, si Kṛṣṇa está presente en tu lengua, cuánto más debes ser cuidadoso.

Siempre debes saber que Kṛṣṇa está ahí. Kṛṣṇa siempre está en todas partes. Dios está en todas partes, pero no lo realizamos. Pero este canto en particular, tan pronto cantas los santos nombres, significa que debes saber. Por la asociación con Kṛṣṇa te purificas. Śṛṇvatāṁ sva-kathāḥ [SB 1.2.17].

Así como por asociarte con el fuego te calientas, similarmente, asociarse con Kṛṣṇa significa que te purificas. Gradualmente te vuelves espiritual. No más material. Se acabó. Este es el proceso. ¿Siguiente?

Madhudviṣa: “Número ocho: Comparar el santo nombre a las actividades piadosas materiales”.

Prabhupāda: Sí. Ahora está funcionando así. No debe entenderse que estamos haciendo rituales religiosos. No. Ritual religioso es algo diferente. Esto es... Aunque parezca que son rituales, pero es trascendental, está por encima de todo tipo de religión, está por encima de todo tipo de religión. Es el estudio de postgrado.

Este proceso es para desarrollar amor por Dios. Está por encima de toda rel... Generalmente, religión significa algún tipo de fe. Pero esto no es cuestión de fe. Realmente se está desarrollando, cuánto estás amando a Kṛṣṇa, o Dios. Está por encima de todas las religiones. No es religión ordinaria.

Religión significa... Supón que tú eres cristiano, yo soy hindú. Tan pronto mi cuerpo se acaba, mi cristianismo o religión, todo se termina. Pero este amor por Dios no se terminará, irá contigo. En cualquier nacimiento que tengas, se desarrollará. Si tú puedes terminar, entonces te irás directamente con Kṛṣṇa, de regreso con Dios, y terminas tu conexión material. Incluso si no lo logras, esto te acompañará. Capital. Eso es... La cuenta bancaria no disminuirá. Se incrementará. ¿Siguiente?

Madhudviṣa: “Número nueve: Desatento mientras canta el santo nombre”.

Prabhupāda: Sí. Mientras estás cantando también debes escuchar. Eso es meditación. Hare Kṛṣṇa, estas dos palabras, Hare Kṛṣṇa, también deberás escuchar. Si escuchas, entonces tu mente y tu lengua, amabas estarán cautivadas. Eso es perfecto. Por lo tanto, yoga de primera clase, oír y cantar. ¿Siguiente?

Madhudviṣa: Finalmente la número diez: “Apego a objetos materiales mientras se ocupa en la práctica del canto”.

Prabhupāda: Sí. El proceso completo es que transferiremos nuestro amor por la materia hacia Dios. Debemos tratar de minimizar. Bhaktiḥ pareśānubhavo viraktir anyatra syāt [SB 11.2.42].

Si realmente desarrollas amor por Dios, naturalmente olvidarás el amor por todo este sin sentido material. Es la secuencia. Pero tú debes tratar también. Tú deberías... Esto sucederá. Tal como cuando comes, gradualmente tu hambre disminuirá. Cuando estás lleno, entonces dirás: “No quiero más. Sí, estoy...”.

Similarmente... [Cortado] ...tan hermoso que con el progreso de la conciencia de Kṛṣṇa, te olvidarás del así llamado disfrute material sin sentido. Y cuando llegas a la etapa perfecta, oh, no te ocuparás en nada de este sin sentido material. Ésta es la prueba.

Tú no puedes decir: “Estoy progresando en la meditación por mi apego material a todo tipo de gratificación de los sentidos”, como si fuera lo mismo. Eso no es progreso. Progreso significa que minimizarás tu apego material por la gratificación de los sentidos. Esto es progreso.

Ahora puedes cantar... ¡Ah, tienes...! Canta Hare Kṛṣṇa.

(los devotos cantan japa)

(cortado) Canten Hare Kṛṣṇa. (los devotos cantan japa)

(las oraciones para el fuego del sacrificio continúan)

namaḥ apavitraḥ pavitro vā
sarvāvasthāṁ gato 'pi vā
yaḥ smaret puṇḍarīkākṣaṁ
sa bahyābhyantara-śuciḥ
śrī viṣṇu, śrī viṣṇu, śrī viṣṇu
(Garuḍa Purāṇa)

vande 'haṁ śrī-guroḥ śrī-yuta-pada-kamalaṁ śrī-gurūn vaiṣṇavāṁś ca
śrī-rūpaṁ sāgrajātaṁ saha-gaṇa-raghunāthānvitaṁ taṁ sa-jīvam
sādvaitaṁ sāvadhūtaṁ parijana-sahitaṁ kṛṣṇa-caitanya-devaṁ
śrī-rādhā-kṛṣṇa-pādān saha-gaṇa-lalitā-śrī-viśākhānvitāṁś ca

svāhā

Pon (indistinto) encendedor.

svāhā
svāhā

(indistinto)

nama om viṣṇu-pādāya kṛṣṇa-preṣṭhāya
bhūtale śrīmate bhaktivedānta-svāmin iti nāmine

svāhā

Ponlo cada vez que digo svāhā.

svāhā
svāhā

nama oṁ viṣṇu-pādāya kṛṣṇa-preṣṭhāya bhū-tale
śrīmate bhaktisiddhānta-sarasvatīti nāmine

śrī-vārṣabhānavī-devī-dayitāya kṛpābdhaye
kṛṣṇa-sambandha-vijṣāna-dāyine prabhave namaḥ

mādhuryojjvala-premāḍhya-śrī-rūpānuga-bhaktida-
śrī-gaura-karuṇā-śakti-vigrahāya namo 'stu te

namas te gaura-vāṇī-śrī-mūrtaye dīna-tāriṇe
rūpānuga-viruddhāpasiddhānta-dhvānta-hāriṇe

svāhā
svāhā
svāhā

namo gaura-kiśorāya sākṣād-vairāgya-mūrtaye
vipralambha-rasāmbhodhe pādāmbujāya te namaḥ

svāhā
svāhā
svāhā

namo bhaktivinodāya sac-cid-ānanda-nāmine gaura-śakti-svarūpāya rūpānuga-varāya te

svāhā
svāhā
svāhā

gaurāvirbhāva-bhūmes tvaṁ nirdeṣṭā saj-jana-priyaḥ
vaiṣṇava-sārvabhaumaḥ śrī-jagannāthāya te namaḥ

svāhā
svāhā
svāhā

vāṣchā-kalpatarubhyaś ca kṛpā-sindhubhya eva ca
patitānāṁ pāvenebhyo vaiṣṇavebhyo namo namaḥ

svāhā
svāhā
svāhā

namo mahā-vadānyāya kṛṣṇa-prema-pradāya te
kṛṣṇāya kṛṣṇa-caitanya-nāmne gaura-tviṣe namaḥ

svāhā
svāhā
svāhā

paṣca-tattvātmakaṁ kṛṣṇaṁ bhakta-rūpa-svarūpakam
bhaktāvatāraṁ bhaktākhyaṁ namāmi bhakta-śaktikam

svāhā
svāhā
svāhā

Toma esto.

he kṛṣṇa karuṇā-sindho dīna-bandho jagat-pate
gopeśa gopikā-kānta rādhā-kānta namo 'stu te

svāhā
svāhā
svāhā

jayatāṁ, suratau, paṅgor, mama, manda, mater, gate
mat, sarvasva, padām, bhojau, rādhā, madana, mohanau
(Sambandhādhideva Praṇāma)

svāhā
svāhā
svāhā

dīvyad, vṛnda, araṇya, kalpa, drumādhaḥ
śrīmad, ratna, agāra, siṁha, asana-sthau
śrī śrī, rādhā, śrīla, govinda, devau
preṣṭhā, devī, sevya, mānau, smarāmi
(Abhidheyādhideva Praṇāma)

svāhā
svāhā
svāhā

śrīman, rāsa, rasa, arambhī, vaṁśī, vaṭa, taṭa, sthitaḥ
karṣan, veṇu, svanair, gopīr, gopī, nāthaḥ, śriye, astu, naḥ
(Prayojanādhideva Praṇāma)

svāhā
svāhā
svāhā

tapta-kāṣcana-gaurāṅgi rādhe vṛndāvaneśvari
vṛṣabhānu-sute devī praṇamāmi hari-priye

svāhā
svāhā
svāhā

Ahora ponte de pie con esta banana. (las oraciones continúan)

namo brahmaṇya-devāya
go-brāhmaṇa-hitāya ca
jagad-dhitāya kṛṣṇāya
govindāya namo namaḥ

(canta dos veces con respuesta)

Pon esta banana así.

hare kṛṣṇa hare kṛṣṇa kṛṣṇa kṛṣṇa hare hare
hare rāma hare rāma rāma rāma hare hare

(Canta dos veces con respuesta)

Ahora inclínate. (las oraciones continúan)

nama oṁ viṣṇu-pādāya kṛṣṇa-preṣṭhāya bhū-tale
śrīmate bhaktivedānta svāmin iti nāmine

Está bien.

Devotos: Jaya. Jaya. Hare Kṛṣṇa.

Prabhupāda: Ahora canten. Canten. Hare Kṛṣṇa, canten.

Muchacha: Discúlpeme. Tengo que hablar con usted.

Prabhupāda: Espere por favor. Déjeme terminar. Déjeme terminar.

Viṣṇujana: Usted no tiene que hablar con él.

Muchacha: Sí debo hacerlo. Usted está sentado ahí y todas estas personas están sentadas aquí, y usted está tal como si estuviera en un trono. Y usted se siente…

Viṣṇujana: No.

Muchacha: ¿Perdón? No, esto es un error.

Prabhupāda: Todo está bien. Vamos a cantar. (kīrtana-prema-dhvanī ) ¿Dónde está la mujer? ¿Se ha ido?

Viṣṇujana: Creo que Madhudviṣa le ha explicado. Ella no sabía nada de inclinarse y lo demás.

Prabhupāda: ¿Cuál era su pregunta?

Viṣṇujana: Pensaba que estábamos inclinándonos ante usted como si fuera Dios. Ha resentido eso, porque en la religión cristiana se dice: “No inclinarse ante un hombre”.

Prabhupāda: ¿Qué le explicaron?

Viṣṇujana: No lo sé.

Prabhupāda: (Risas) ¿No le has explicado que no nos inclinamos como si fuera Dios, sino como el representante de Dios? ¿Hiciste..., no pudieron explicarle de esta manera?

Madhudviṣa: Ella está allí, pienso que, si usted desea hablar con ella.

Viṣṇujana: Usted podría explicarle eso a ella.

Tamāla Kṛṣṇa: Sí, sería mejor que usted… Que usted le explique a ella. Puede que sea mejor que ella venga aquí.

Prabhupāda: Llámala. Llámala. Llámala. (Pausa) (Hablando en el fondo, los iniciados discuten sobre sus nombres, etc.) Distribuyan prasādam. A todos. ¿Afuera también?

Upendra: ¿Prabhupāda? Mañana como a las 12:15 para una conferencia en la Universidad.

Prabhupāda: ¿Cuál es el arreglo?

Upendra: Es un pequeño auditorio. Tiene capacidad para setenta personas. Lo han anunciado en la universidad y en el periódico de la universidad. Así que no tenemos idea de quién va a venir, pero lo han anunciado.

Prabhupāda: ¿Podrán colectar?

Upendra: Discretamente. Pediremos al salir. (fin)